Sunday, January 9, 2011

ឆ្នាំ​២០១១ ជា​ខួប​គម្រប់ ២៦០០ ឆ្នាំ​នៃ​ការ​ត្រាស់ដឹង​របស់​ព្រះពុទ្ធ​



នៅ​ថ្ងៃ​១៥ កើត ខែ​ពិសាខ ព​.​ស​.២៥៥៥ ត្រូវ​នឹង​ថ្ងៃ​អង្គារ ទី​១៧ ខែ​ឧសភា ឆ្នាំ​២០១១ គឺជា​ខួប​គម្រប់ ២៦០០ ឆ្នាំ​នៃ​ការ​ត្រាស់ដឹង​របស់​ព្រះពុទ្ធ ។ នេះ​បើ​តាម​ការឲ្យដឹង​របស់​លោកធ​ម្ម​បណ្ឌិត ហេង មុណី​ចិន្តា នាយក​អង្គការ​ព្រះពុទ្ធសាសនា ដើម្បី​អភិវឌ្ឍន៍ ។​​ ​លោក​ធម្ម​បណ្ឌិត​បានឲ្យដឹង​ទៀត​ថា នៅក្នុង​ព​.​ស​.២៥០០ ប្រទេស​កម្ពុជា​បាន​ប្រារព្ធ​នូវ​ពិធីបុណ្យ​មួយ​ដ៏​មហោឡា​រឹក ដើម្បី​អបអរសាទរ​ដល់​ការ​ដែល​ព្រះពុទ្ធសាសនា មាន​អាយុកាល​គ្រប់ ២៥០០ ឆ្នាំ នៅ​ថ្ងៃ​វិសាខ​បូជា ព​.​ស​.២៥០០ ដែល​ត្រូវ​នឹង​ថ្ងៃ​ច័ន្ទ ១៥​កើត ខែ​ពិសាខ ឆ្នាំ​រកា នព្វ​ស័ក ឬ​ថ្ងៃ​ទី​១៣ ឧសភា ឆ្នាំ​១៩៥៧ ។ ពេល​នោះ​ប្រជារាស្ត្រ​ខ្មែរ​មាន​ការរំភើប រីករាយ​ណាស់​ហើយ​បាន​នាំគ្នា​និយាយថា ’​សំណាង​ណាស់​បាន​កើត​ទាន់​ពាក់កណ្តាល​សាសនា​” ។ ជន​មាន​សទ្ធា​ជាច្រើន​បាន​នាំគ្នា​បួស ជា​សមណៈ​ពុទ្ធសាសនា ព្រោះ​មាន​ជំនឿ​ថា បាន​បុណ្យ​កុសល​ច្រើនណាស់ ។​​ ​ឥឡូវនេះ កម្ពុជា​យើង​នឹង​បាន​ជួប​នូវ​ព្រឹត្តិការណ៍​មួយទៀត ដែល​សំខាន់​ដូចគ្នា​ដែរ ឬក៏​អាច​សំខាន់​ជាង​ព្រឹត្តិការណ៍​នា​ព​.​ស​.២៥០០ ទៀត​ផង​ក៏​ថា​បាន នោះ​គឺ​ខួប​គម្រប់ ២៦០០ ឆ្នាំ នៃ​ការ​បាន​ត្រាស់ដឹង​ជា​ព្រះពុទ្ធ​របស់​ព្រះ​សមណ​គោត្ត​ម ។ ព្រឹត្តិការណ៍​ដ៏​សំខាន់​នោះ គឺ​ត្រូវ​នឹង​ថ្ងៃ​១៥ កើត ខែ​ពិសាខ ព​.​ស​.២៥៥៥ ចំ​ថ្ងៃ​អង្គារ ទី​១៧ ខែ​ឧសភា ឆ្នាំ​២០១១ ។​​ ​ទាក់ទង​នឹង​ប្រវត្តិ​ព្រះពុទ្ធ​នោះ​លោក​ធម្ម​បណ្ឌិត ហេង មុណី​ចិន្តា បាន​មានប្រសាសន៍ថា ពាក្យ​ថា​ព្រះពុទ្ធ​ដែល​យើង​គោរពបូជា​សព្វថ្ងៃនេះ គឺជា​បុគ្គល​នាម​សំគាល់​ដល់​យុវ​ក្ស័ត្រ​ម្នាក់ព្រះ​នាម​ថា សិទ្ធត្ថៈ​មាន​ជីវិត​រស់​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​ឥណ្ឌា​បុរាណ ប្រហែលជា ២៦៣៥ ឆ្នាំមុន ដែល​បាន​បួស និង​ស្វែងរក​វិមុត្តិ​ធម៌ គឺ​វិធី​ដើម្បី​រំដោះ​ខ្លួន​ឲ្យ​ផុត​ពី​ទុក្ខ រហូតដល់​រក​វិធី​នោះ​ឃើញ និង​ធ្វើខ្លួន​ឲ្យ​រួចផុត​ពី​ទុក្ខ​បាន ដោយ​វិធី​នោះ​ដោយ​ខ្លួនឯង ។ ការ​ដែល​ព្រះ​សិទ្ធត្ថៈ​រកឃើញ​វិធី ដើម្បី​រំដោះ​ខ្លួន​ឲ្យ​ផុត​ពី​ទុក្ខ ហើយ​ខ្លួន​លោក​ក៏​បាន​រួចផុត​ពី​សេចក្តី​ទុក្ខ​នោះ ហៅថា ការ​ត្រាស់ដឹង ដែល​ក្នុង​ភាសាបាលី​ហៅថា ពុទ្ធៈ ។ ថ្ងៃ​ដែល​ព្រះអង្គ​បាន​ត្រាស់ដឹង​នោះ ត្រូវ​នឹង​ថ្ងៃ​១៥ កើត​ខែ​ពិសាខ​មុន​ពុទ្ធ​សករាជ ឬ​មុន​ព្រះអង្គ​ចូល​បរិនិព្វាន ៤៥ ឆ្នាំ ។ ព្រះពុទ្ធ​អង្គ​រូបនេះ ទ្រង់​ចូល​បរិនិព្វាន​នៅ​ថ្ងៃ​១៥ កើត​ខែ​ពិសាខ ក្នុង​ព្រះជន្ម ៨០ វស្សា បន្ទាប់ពី​បាន​ប្រើប្រាស់​ការ​ត្រាស់ដឹង​របស់​ព្រះអង្គ​ផ្សព្វផ្សាយ និង​បង្រៀន​វិធី​ដោះស្រាយ​នោះ​ដល់​មនុស្ស​ជាច្រើន អស់​រយៈពេល ៤៥ ឆ្នាំ ។ ការ​រាប់​ឆ្នាំ​សករាជ​របស់​ពុទ្ធសាសនា ក៏​បាន​ចាប់ផ្តើម​ចាប់តាំងពី​ថ្ងៃ​១ រោជ ខែ​ពិសាខ បន្ទាប់​ពី​ថ្ងៃ​ដែល​ព្រះអង្គ​បរិនិព្វាន ។​​ ​ការ​ត្រាស់ដឹង គឺជា​ការ​សំខាន់​ដែល​មិនមាន​អ្វី​ប្រៀបប្រដូច​បាន​ព្រោះថា បើ​មិន​មាន​ការ​ត្រាស់ដឹង​ទេ ក៏​មិន​មាន​ព្រះពុទ្ធ និង​មិន​មាន​ពុទ្ធសាសនា​ដែល​ខ្មែរ​យើង​គោរពបូជា ហើយ​ដែល​រដ្ឋាភិបាល​ខ្មែរ​បាន​គោរព​ដាក់បញ្ចូល ទៅក្នុង​រដ្ឋធម្មនុញ្ញ​ថា ជា​សាសនា​របស់​រដ្ឋ ។ វិធី​រំលត់ទុក្ខ គឺជា​លទ្ធផល​ដែល​កើត​មក​ពី​ការ​ត្រាស់ដឹង​ជា​ផ្លូវ ដែល​នាំ​ទៅរក​ការ​រំលត់ទុក្ខ ដែល​បុគ្គល​ណា​ក៏​អាច​ប្រើ​នូវ​វិធី​នេះ​បាន​ដែរ ហើយ​បើ​បាន​យក​វិធី​នេះ​មក​ប្រើ ឬ​អនុវត្ត​ដោយ​ត្រឹមត្រូវ​ត្រឹមត្រង់​គ្រប់គ្រាន់​ទៅ​តាម​លក្ខខណ្ឌ និង​តម្រូវការ​របស់​វិធី​រំលត់ទុក្ខ​នោះ​ហើយ បុគ្គល​នោះ​ក៏​នឹង​អាច​បាន​រួចផុត​ពី​ទុក្ខ និង​ក្លាយខ្លួន​ទៅ​ជា​ព្រះពុទ្ធ​បាន​ដូច​ជា ព្រះ​សិទ្ធត្ថៈ​ដែរ ។​​ ​វិធី​សម្រាប់​រំលត់ទុក្ខ​របស់​ព្រះពុទ្ធ​អង្គ​នេះ ក្នុង​ភាសាបាលី ឬ​ភាសា​ព្រះពុទ្ធ​ហៅថា ទុក្ខនិរោធគាមិនី​បដិបទា (​អាន​ថា ទុក្ខៈ និរោធៈ គា​មិនី ប៉ៈ​ដិ​ប៉ៈទា​) ប្រែ​ឲ្យចំ​មាន​សេចក្តី​ថា ការប្រព្រឹត្ត​ដែល​នាំទៅរក​ការ​រំលត់​អស់​នូវ​សេចក្តី​ទុក្ខ ។ ទុក្ខនិរោធគាមិនី​បដិបទា​នេះ​ហៅ​ម្យ៉ាងទៀត​ថា អដ្ឋង្គិក​មគ្គ ប្រែ​ថា ម​គ្គ ឬ​ផ្លូវ ឬ​វិធី​ដែល​ប្រកបដោយ​អង្គ ៨ ដែល​រួមមាន ៖ ១. ការ​មាន​ទស្សនៈ​ត្រូវ​សម្មា​ទិដ្ឋិ​, ២. ការគិត​ត្រូវ​សម្មាសង្កប្បៈ​, ៣. ការនិយាយ​ត្រូវ​សម្មា​វាចា​, ៤. ការធ្វើ​អំពើ​ត្រូវ​សម្មាកម្ម​ន្តៈ​, ៥. ការចិញ្ចឹម​ជីវិត​ត្រូវ​សម្មា​អាជីវៈ​, ៦. ការព្យាយាម​ត្រូវ​សម្មាវាយាមៈ​, ៧. ការ​មាន​សតិ​ត្រូវ​សម្មាសតិ​, ៨. ការ​ធ្វើ​ចិត្ត​ឲ្យ​នឹង​ត្រូវ​សម្មា​សមាធិ ។​​ ​តើ​វិធី​សម្រាប់​រំលត់ទុក្ខ នេះ​អនុវត្ត​ដោយ​របៀប​ណា​?​ ​លោក​ធម្ម​បណ្ឌិត ហេង មុណី​ចិន្តា នាយក​អង្គការ​ព្រះពុទ្ធសាសនា ដើម្បី​អភិវឌ្ឍន៍​បានឲ្យដឹងថា ក្នុង​ការអនុវត្ត​អង្គ​ទាំង​៨ នៃ​វិធី​រំលត់ទុក្ខ​នេះ អនុវត្ត​ជន​ត្រូវ ៖​ ​សិក្សា​វិធី​ដែល​ប្រកបដោយ​អង្គ​៨ នេះ ឲ្យបាន​យល់​ច្បាស់​គ្រប់​ជ្រុងជ្រោយ ទាំង​ព្យញ្ជន​ន័យ និង​អត្ថន័យ ដែល​បាន​សម្តែង​ទុក​ដោយ​ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ។ ជឿជាក់​ច្បាស់​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​ថា ជីវិត​នេះ​ពិតជា​មាន​សេចក្តី​ទុក្ខ​មែន (​ទុក្ខ​អរិយ​សច្ចៈ​) សេចក្តី​ទុក្ខ​នេះ​សុទ្ធតែ​កើតឡើង​ដោយ​អាស្រ័យ​ហេតុ (​ទុក្ខសមុទយ​អរិយ​សច្ចៈ​) សេចក្តី​ទុក្ខ​នេះ​អាច​រំលត់​ឲ្យអស់​ទៅបាន (​ទុក្ខ​និរោធៈ​) ជឿ​ច្បាស់​ថា មាន​វិធី​ដែល​អាច​កំចាត់​ហេតុ ដែល​នាំឲ្យ​កើត​សេចក្តីទុក្ខ​នោះបាន (​ទុក្ខនិរោធគាមិនី​បដិបទា​) ។ ការអនុវត្តន៍​នូវ​វិធី​ដែល​មាន​អង្គ​ទាំង ៨ នេះ ត្រូវមាន​លក្ខណៈ​ជា​មជ្ឈិមាបដិបទា ឬ​មធ្យម​ប្រតិ​បទ ក្នុង​ភាសាសំស្ក្រឹត​គឺ ៖ មិន​តឹង​ហួសហេតុ​ពេក (​អត្តកិលមថានុយោគ​) មិន​ធូររលុង​ពេក (​កាមសុខល្លិកានុយោគ​) ត្រូវមាន​លក្ខណៈ​ជា​មធ្យម ឬ​ដែល​ខ្មែរ​យើង​តែង​ប្រើ​ពាក្យ​ថា ដើរ​ផ្លូវ​កណ្តាល ។​​ ​ដូច្នេះ ការ​ប្រារព្ធ​ខួប​នៃ​ការ​ត្រាស់ដឹង​គម្រប់ ២៦០០ ឆ្នាំនេះ គឺជា​ការ​រំលឹក​ដាស់តឿន និង​លើកទឹកចិត្ត ដើម្បី​ឲ្យ​កម្ពុជបុត្រ​គ្រប់រូប ងាក​មក​រក​ការដោះស្រាយ​បញ្ហា​ជីវិត​របស់​ខ្លួន បញ្ហា​សង្គម បញ្ហា​ប្រទេស​ជាតិ និង​បញ្ហា​ពិភពលោក​ដោយ​វិធី ដែល​ត្រឹមត្រូវ​មាន​ហេតុ​មាន​ផល ប្រកប​ដោយ​ការសិក្សា​ច្បាស់លាស់ (​ស​ម្មា​) ដោយ​ការជឿជាក់​លើ​ខ្លួនឯង និង​សក្តានុពល​ក្នុងឋានៈ​ជា​មនុស្ស (​អ​រិយៈ​) ជាជាង​ពឹង​លើ​អំណាច​ដែល​នៅ​ក្រៅ​ខ្លួន មាន​វត្ថុ​សក្តិ៍​សិទ្ធិ៍ ទេវតា និង​អាទិទេព​នានា ដោយ​ការអនុវត្តន៍​ដែល​មាន​លក្ខណៈ ជា​កណ្តាល​ជា​មធ្យម​ផ្តល់​នូវ​ផលប្រយោជន៍​ដល់​គ្រប់ៗ​គ្នា​ទាំងអស់ និង​មិន​បង្ក​អន្តរាយ​ដល់​នរណា​មួយ (​មជ្ឈិមា​) ៕

No comments: