វត្តទាំងឡាយ ព្រះសង្ឃគ្រប់អង្គមានតួនាទី និងភារកិច្ចជួយបន្តមរតកវប្បធម៌តាំងពីសម័យបុរាណកាលមក ។
ព្រឹទ្ធាចារ្យ ឆេង ផុន ប្រធានមជ្ឈមណ្ឌលវប្បធម៌ និងវិបស្សនាបានបញ្ជាក់ថា : ប្រទេសជាតិទោះបីស្ថិតនៅក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយក៏វត្តនៅតែមានតួនាទីជាមជ្ឈមណ្ឌលវប្បធម៌ដដែល ហើយមានភារកិច្ចបន្តថែរក្សាផ្សព្វផ្សាយ និងធ្វើឲ្យរស់រីកចម្រើនតទៅមុខជានិច្ចឲ្យតែព្រលឹងជាតិនៅមានកម្លាំងអត្តសញ្ញាណជាតិច្បាស់លាស់ ។ លោកព្រឹទ្ធចារ្យ បានលើកយកឯកសារចិន សិលាចារឹកវ៉ូកាញ់ និងសិលាចារឹកតាព្រហ្ម (ទន្លេបាទី) មកបញ្ជាក់បន្ថែមថា : ព្រះពុទ្ធសាសនា (ថេរវាទ) បានត្រូវប្រជាជនគេគោរពរាប់អានតាំងពីសតវត្សរ៍ទី ៦ នៃគ្រិស្តសករាជមកម្ល៉េះ ដោយមានពេលខ្លះវត្តមួយសម្រាប់ប្រជាជន ៨០០ នាក់ និងពេលខ្លះទៀត ព្រះសង្ឃមួយអង្គសម្រាប់ប្រជាជន ៦៦ នាក់ ។
គួរបញ្ជាក់ថា នៅកម្ពុជាឆ្នាំ ១៩១៦ មានវត្ត ២.៥០៥, ឆ្នាំ ១៩៦៩ មានវត្ត ៣.៣៦៩ ដោយវត្តមួយសម្រាប់ប្រជាជន ១.៧៨០ នាក់ និងព្រះសង្ឃមួយអង្គសម្រាប់ប្រជាជន ៩២ នាក់ ។
លោកព្រឹទ្ធាចារ្យ ឆេង ផុន បានមានប្រសាសន៍ថា : វត្តជាស្រែបុណ្យ វត្តជាថ្នាលដ៏ល្អ វត្តជាផ្លូវកែងសម្រាប់មនុស្ស សត្វជ្រើសរើសផ្លូវជីវិតរបស់ខ្លួន (ផ្លូវបុណ្យ ផ្លូវបាបពូជកុសល ពូជអកុសល្អអាក្រក់៘) និវត្តជាមជ្ឈមណ្ឌលពិសោធន៍សម្រាប់មនុស្សសត្វជ្រើសរើសរកភព ។
វត្តជាសាលារៀនមូលដ្ឋានបំផុត និងមានប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់បំផុតក្នុងការកម្ចាត់គ្រោះមិនចេះអក្សរនិង គ្រោះអវិជ្ជាដែលជាសត្រូវនៃជីវិតនិងជាហេតុនៃទុក្ខទាំងឡាយរបស់ មនុស្ស ។
វត្តជាសាលារៀនឲ្យចេះរស់មានវិជ្ជាជីវិតនិងវិជ្ជាជីវៈចេះអត់ធ្មត់ស៊ូទ្រាំ ព្យាយាមខន្តីទ្រាំទ្រការលំបាកសព្វបែបយ៉ាងក្នុងជីវិត ។ ឈ្លាសវៃប៉ិនប្រសប់ ស្គាល់ប្រយោជន៍ដឹងសេចក្ដីសុខរបស់ខ្លួន និងអ្នកដទៃដោយមិនសុទិដ្ឋិនិយមពេលជួបការសប្បាយ និងមិនទុទ្ទិដ្ឋិនិយមពេលជួបការលំបាក ។ សាលាវត្តអប់រំបានអ្នកស្នេហាជាតិច្រើនណាស់និងអ្នកទទួលជ័យជំនះក្នុងជីវិតច្រើនណាស់ដែរ ។
វត្តជាឃ្លាំងអក្សរសាស្ត្រអក្សរសិល្ប៍អ្នកកវីនិពន្ធជាច្រើនបានប្រសូតចេញពីវត្តដូចជា :
១ - ព្រះនាងឥន្ទ្រទេវីនៅសម័យអង្គរ (សតវត្សរ៍ទី ១២)
២ - បណ្ឌិតជ័យនន្ន (សិលាចារឹកនគរវត្ត)
៣ - អ្នកប៉ាង (ល្បើកអង្គរវត្ត)
៤ - ព្រះឃ្លាំងនង (លោកនេយ្យជាតក)
៥ - ម៉ឺនភក្ដីអក្សរតន់ (រឿងសព្វសិទ្ធិ)
៦ - ព្រះអរិយគាមនីហ៊ីង (ព្រះបទុជនវង្ស)
៧ - សន្ធរម៉ុក (រឿងទេវទត្ត)
៨ - ព្រះបទុមថេរសោម (រឿងទុំទាវ)
៩ - សុតន្តប្រីជាឥន្ទ (គតិលោក និរាសនគរវត្ត)
១០ - អ្នកភិរម្យភាសាអ៊ូហៅង៉ុយ (ច្បាប់ល្បើកថ្មី)
១១ - សម្ដេចព្រះសង្ឃរាជជួនណាតជោតញ្ញាណ (វចនានុក្រមខ្មែរ)៘
ដូច្នេះយើងឃើញថា វត្តអារាមនេះហើយជាកន្លែងថែរក្សាទ្រទ្រង់វប្បធម៌ខ្មែរឲ្យបានគងវង្សនិងរីកចម្រើនរហូតមក ។
វត្តជាស្ពានតភ្ជាប់បច្ចុប្បន្នអតីតនិងអនាគតតភ្ជាប់ឋានកណ្ដាលឋានក្រោមនិងឋានលើនិងពេលកើតពេលបួស ពេលរៀបការ ពេលឈឺនិងពេលស្លាប់ទៅវិញប្រជាជនសុទ្ធតែត្រូវការវត្តនិងព្រះសង្ឃ ព្រះប្រជាជនយល់ថា សុខទុក្ខទាំងឡាយពេលខ្លះយើងមិនអាចម្ចាស់ការបានឡើយ ត្រូវពឹងកម្លាំងខាងកៅនិងកម្លាំងខាងក្នុងបូកបញ្ចូលោគ្នាទើបឈ្នះលើអសីលធម៌ខាងកៅ និងអសីលធម៌ខាងក្នុង ។
វត្តជាសារមន្ទីរសិល្បៈ ព្រះក្បួនខ្នាតធំគំនូរ ចម្លាក់ ចម្រៀង សំណង់ក្បូរក្បាច់ទាំងឡាយត្រូវបានថែរក្សាក្នុងវត្ត ហើយសំណង់ទាំងឡាយក្នុងវត្តការតុបតែងរៀបចំលំអរចនាពណ៌សម្បុរទាំងឡាយនៅក្នុងវត្តច្រើនតែរក្សាបាន សំណាងបានឲ្យអ្វីដែលជាចរឹតជាតិជាពណ៌សម្បុរជាតិ.និងជាអត្តសញ្ញាណជាតិ ។
វត្តជាមជ្ឈមណ្ឌលកែប្រែនិងអប់រំមនុស្សគ្រប់វ័យនិងប្រជាជនគ្រប់ប្រភេទ ។ មនុស្សប្រមឹក មនុស្សពាលរហូតដល់ឧក្រិដ្ឋជននៅក្នុងភូមិចំណុះជើងវត្ត ត្រូវបានទទួលការអប់រំនិងកែប្រែឬផ្លាស់ប្ដូរដោយសារចៅអធិការវត្ត គ្រូសូត្រឆ្វេង-ស្ដាំដែលធ្លាប់មានឥទ្ធិពលខ្លាំងតាំងពីជីដូនជីតារហូតដល់កូនចៅ ។ ព្រះសង្ឃទាំងអស់នោះតំណាងឲ្យភាពបរិសុទ្ធ តំណាងគុណធម៌និងសីលធម៌ព្រះពុទ្ធ តំណាងឲ្យសច្ចធម៌ព្រមទាំងតំណាងឲ្យយុត្តិធម៌ក្នុងលោកនេះ ទើបធ្វើឲ្យជនមានកំហុសទាំងនោះកែប្រែខ្លួនឯងដោយខ្លួនឯង ដោយមិនចាំបាច់ប្រើអំពើហឹង្សានិងការចាប់បង្ខំទាំងឡាយជាគំនាបឡើយ ។
វត្តជាមុខតំណវប្បធម៌ពីអតីតបច្ចុប្បន្ននិងទៅអនាគត និយមន័យទីតាំងមុខងារ ភារកិច្ចនៃវប្បធម៌សិល្បៈត្រូវបានបន្តតាំងពីសម័យអង្គរមកដល់ សព្វថ្ងៃនេះ ហើយនិងបន្តទៅអនាគតទៀត។ ឧទាហរណ៍ស្នាដៃសិល្បៈក្រោយៗមកសុទ្ធតែបានបញ្ជាក់ពីជ័យជំនៈដោយ ហត្ថពលកម្មនិងបញ្ញាពលកម្មរបស់មនុស្សលើអវិជ្ជាលើភាពអន្ធការ លើធម្មជាតិពិសេសលើចំណុចខ្សោយរបស់មនុស្សដោយខ្លួនឯង ។ ទីតាំងនៃវប្បធម៌ វប្បធម៌ជាការងារដោយផ្ទាល់រវាងមនុស្សនិងខ្លួនឯងរវាងមនុស្សនិង មនុស្ស មនុស្សនិងធម្មជាតិពិសេសគឺមនុស្សនិងវាសនាអនាគតរបស់មនុស្ស ។
វត្តជាឡជាត្បាល់កិន : វត្តស្លអត្តនោម័តិឲ្យស្របនឹងសត្យានុម័តវត្តប្រែក្លាយគំនិតមនុស្ស ទ្រឹស្ដីរបស់មនុស្សឲ្យក្លាយទៅជាការជាក់ស្ដែងទៅជាប្រាកដនិយម ជីវិរនិយម បច្ចុប្បន្ននិយម និងវត្តជួយបណ្ដុះបណ្ដាលមនុស្ស ហើយនឹងយកបញ្ញាធ្វើជាប្រទីបដើម្បីដើរឆ្លងអន្តរកាលនៃជីវិត ៕(ដកស្រង់ពី C.E.N News)rinsaro
No comments:
Post a Comment