តាំងពីសម័យបុរាណកាលមកខែ្មរនៅតែរក្សាបានវប្បធម៌គោរព ព្រលឹងដូនតា
ការរស់នៅរបស់មនុស្សតែងជួបនូវការលំបាកស្មុគស្មាញ និងឧបសគ្គ
ជាច្រើនដែលនាំឲ្យមានការភ័យខ្លាច ព្រមទាំងព្រួយបារម្ភជាច្រើន
អន្លើ ក្នុងការឆ្លងកាត់មុខរបរ ឬផលប្រយោជន៍សំរាប់ទ្រទ្រង់ជីវភាព។
ជាពិសេសបញ្អាជំងឺប្រចាំរាងកាយក៏ជាបញ្អាដែលនាំឲ្យមានកង្វល់
និងភ័យព្រួយណាស់ដែរ។ ទន្ទឹមនឹងការភ័យព្រួយនោះ គេតែងតែ
សែ្វងរកវិធីដោះស្រាយតាមផ្លូវភ្លឺផង និងទៅតាមផ្លូវងងឹតផង។
ការដោះស្រាយផ្លូវភ្លឺគឺទំនាក់ទំនងជាមួយហេតុការណ៍ជាក់សែ្តង
ទៅតាមលទ្ធភាព និង សមត្ថភាពផ្ទាល់តាម បែបវិជ្ជមាន។ ឯការ
ដោះស្រាយផ្លូវងងឹតនេះ ហើយដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រលឹង
តាមលក្ខណៈនៃ ការបែបន់ អង្វរករ ឬសូមឲ្យមានអន្តរាគមន៍ប្រកប
ដោយប្រសិទ្ធភាព ដោយការអុជធូប សែនព្រេន សំពះ បួងសួង។ល។
ចំពោះព្រលឹងដែលជាគោលដៅសំរាប់បែរបន់បួងសួង និងធ្វើទំនាក់
ទំនងតាមផ្លូវងងឹតនោះ មានពីរយ៉ាងគឺ
១- ព្រលឹងម៉ែឪ ដូនតា ដែលគាត់បានចែកឋានទៅហើយ ឬបុព្វបុរស
គ្រូបាធ្យាយ ដែលធ្លាប់មានឥទ្ធិពលជួយថែរក្សាកូនចៅ និងដឹកនាំ
អនុជនជំនាន់ក្រោយៗឲ្យបានសុខសប្បាយសំបូររុងរឿង។ តាម
ឯកសារវប្បធម៌ខែ្មរជាច្រើនបានឲ្យដឹងថា ប្រពៃណីគោរពព្រលឹង
ដូនតានេះ មានជាយូរយារណាស់មកហើយ គឺតាំងពីមុនសម័យ
ប្រវត្តិសាស្រ្តមកម៉េ្លះ។ ឧទាហរណ៍ ការអុជធូបបែបន់ព្រលឹងជីដូន
ជីតា ព្រលឹង មាតាបិតា សូមឲ្យមានបានឲ្យបានឆ្លងផុតនូវគ្រោះ
ចង្រៃផងទាំងឡាយ រហូតបែបន់ឲ្យបានប្រលងជាប់ ទៀតផង
ជាពិសេស ឲ្យអ្នកជំងឺដែលត្រូវជាកូន ឬជាចៅបានជាសះស្បើយ
ឃ្លានបាយឃ្លានទឹក រព្ញកចំណីឲ្យដកពិស ដកពុលចេញពីរូបរាង
កាយជាដើម។ ជំនឿនេះនៅតែដិតជាប់ក្នុងអារម្មណ៍កូនចៅគ្រប់
ជំនាន់ ទាំងអស់ ព្រោះជាធម្មតាកាលពីម៉ែឪនៅរស់ តែងឧបត្ថម្ភកូន
ចៅទាំងសំភារៈ និងជួយចូលរួមផ្លូវចិត្ត ជាប់ជំពាក់ការអាណិតអាសូរទៅលើកូនប្រុសស្រីដូចជាស្រមោលអន្ទោលតាមប្រាណ
យ៉ាងនោះដែរ។ ម្ល៉ោះហើយ កូនចៅតែងយល់ថា បើទោះជាយាយតា
ឬម៉ែឪស្លាប់ទៅហើយក្តី ក៏ព្រលឹងរបស់គាត់នៅតែដក់ជាប់ក្នុងការ
ជួយកូនចៅដដែរ។ យ៉ាងនេះហើយទើបជំនឿនៃការបែរបន់ព្រលឹង
ដូនតានៅតែរក្សានិរន្តរភាព មកទល់នឹងបច្ចុប្បន្ននេះ។
២- ការគោរពព្រលឹងអ្នកដ៏មានបុណ្យ ដែលហៅថា បារមី ដូចជាបារមី
វត្ថុ, បារមីប្រាសាទ, បារមីវាំង, បារមីព្រះវិហារ, បារមីដើមពោធិ៏ធំ, បារមី
ព្រះអង្គដងកើ, បារមីព្រះអង្គ4មុខវត្តព្រៃជា (ស្រុកបាទី ខេត្តតាកែវ),
បារមីព្រះអង្គចេកព្រះអង្គចម, បារមីព្រះអង្គវិហារសួគ៌, ព្រះអង្គក្រពុំ
ឈូក ខេត្តក្រចេះ, ព្រះអង្គវត្តស្វាយជ្រំ (ខេត្តស្វាយរៀង), ទសបារមី
វត្តកន្ថោរ (ខេត្តកំពត), ទសបារមីព្រះអង្គភ្នំសន្ទុក (ខេត្តកំពង់ធំ)។
គឺព្រលឹងនេះបានសណ្ឋិតនៅនឹងរូបបដិមា ទោះជាបដិមាដែលជាវត្ថុ
សក្ការៈ ទីឋានបុរាណ ផែ្នកព្រហ្មញ្ញសាសនាក្តី ផែ្នកពុទ្ធសាសនាក្តី។
ចំពោះព្រលឹងដែលច្រើនសណ្ឋិតនៅជាងគេ គឺរូបបដិមា ព្រះសិអារ្យ
មេត្រី (ទ្រង់គឿ្រង មកុដរាជ្យ)។ ព្រលឹងដែលជាបារមីទាំងនោះ បាន
សណ្ឋិតនៅក្នុងបដិមា ជាព្រះពុទ្ធអង្គ ឬជាទេវរូបដែលគេសាងសង់
រួចហើយ។ ចំពោះបដិមាព្រះពុទ្ធអង្គ ឬទេវរូប ទាំងនោះនៅពេលសាង
សង់រួចហើយពុំទាន់ត្រូវគេយកទៅតំកល់នៅលើអាសនៈ ឬក្នុងវត្ត
អារាម ប្រាង្គប្រាសាទ ដើម្បីធ្វើសក្ការបូជាភ្លាមៗនោះទេ ព្រោះថាមិន
ទាន់មានលក្ខណៈពេលលេញ ជាវត្ថុស័ក្តសិទ្ធិនៅឡើយ។ តាមបណ្ឌិត
មីសែល ត្រាណេ អនុរដ្ឋលេខាធិការ ក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បៈ
ឲ្យដឹងថា ដើម្បីឲ្យរូបបដិមាក្លាយទៅជាព្រះពុទ្ធពិតៗ គេត្រូវធ្វើពិធីបើក
ព្រះនេត្រព្រះ ដោយហៅវិញ្ញាណ ប$ព្រលឹងព្រះមកសណ្ឋិត និង
ប្រថាប់នៅក្នុងបដិមានោះដោយមានសូត្រមន្តអាគមផង។ ប្រពៃណី
នេះត្រូវបានគេកត់ត្រានៅក្នុងសិលាចារឹកខែ្មរសម័យអង្គរ នេះជា
សក្ខីកម្មមួយបង្អាញនូវនិរន្តរភាពនៃវប្បធម៌ អារ្យធម៌ជាតិខែ្មរយើង។
ឯការបែបន់ និងបួងសួងបារមី គេ តែងប្រារព្ធឡើងដោយលោកអ្នកធំ
ឬអ្នកមុខអ្នកការ អ្នកមានឥទ្ធិពលនៅក្នុងសង្គម បានរៀបចំបាយសី
និង របស់ភ័ស្តុភារជាច្រើនព្រមទាំងមានការប្រគំភេ្លងពិពាទ្យឲ្យទៀត
ផង ដើម្បីថ្វាយដល់បារមី ឲ្យមានភាពគគ្រឹកគគ្រេងមហោឡារិក។
ការបែរបន់ស្រន់ សែនព្រេនទាំងអស់នេះ ដល់ព្រលឹងឬបារមីក៏ជា
ប្រធានបទមួយ ជួយពង្រឹងផ្លូវចិត្តឲ្យមាន សង្ឃឹមកក់ក្តៅបាត់ភ័យ
ព្រួយ និងកាន់តែមានការតស៊ូប្រឹងប្រែងខ្លាំងថែមទៀត ប្រកបដោយ
ចិត្តរឹងប៊ឹងខ្ជាប់ខ្ជួននោះ ហើយជាមាគ៌ាដ៏ស័ក្តិសិទ្ធិឆ្ទោះទៅរកជោគជ័យ
ក្នុងដំណើរជីវិតពិតប្រាកដ។
ដោយ លី ហាក់សេង
ដកស្រង់ពីកាសែតកោះសន្តិភាព
ឆ្នាំទី៤២ លេខ៦៥៦៦ ថៃ្ងអាទិត្យ ទី០១ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០០៩
No comments:
Post a Comment